Jerzy Sołtan
Jerzy Sołtan herbu Sołtan
ur. 6 marca 1913 w Prezmie, zm. 16 września 2005 w Bostonie
polski architekt i teoretyk architektury, profesor Harvard University, w latach 1967–1974 dziekan tamtejszego Wydziału Architektury, współpracownik Le Corbusiera; syn Władysława. Urodził się w Prezmie (obecnie Łotwa) i w latach 1931-1935 studiował na Politechnice Warszawskiej. W czasie kampanii wrześniowej w 1939 dostał się do niewoli. W obozie jenieckim przetłumaczył książkę Quand les Cathédrales étaient blanches (pol. Kiedy Katedry Były Białe) Le Corbusiera i prowadził z nim korespondencję, co zaowocowało wyjazdem po wojnie na studia do Francji. Tutaj brał udział w prawie wszystkich ważnych, powojennych pracach projektowych francuskiego architekta. Po 4 latach Sołtan wrócił do Polski. W 1954 rozpoczął pracę pedagogiczną na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w Zakładach Artystyczno- Badawczych których był twórcą i do 1967 główną postacią[1]. Pomimo przeciwności natury politycznej udało mu się zebrać zespół architektów, z którym zaprojektował takie obiekty jak kompleks sportowy Warszawianka, wnętrza dworca Warszawa Śródmieście, bar Wenecja w Warszawie, dom towarowy w Olsztynie czy pawilon polski na Wystawie Światowej w Brukseli (1958). W 1959 na zaproszenie Jeana Luisa Serta wyjechał z wykładami do Harvardu, gdzie w 1961 przebywał jako profesor wizytujący, a od 1965 jako profesor zwyczajny. W latach 1967-1974 został dziekanem tamtejszego Wydziału Architektury, a w 1975 dyrektorem Programu Przestrzennego Kształtowania Miast. W roku 1979 przeszedł na emeryturę. Oprócz działalności na uczelni profesor Sołtan był członkiem licznych towarzystw naukowych na świecie (znał 7 języków). Poza architekturą zajmował się także rzeźbą, grafiką i sztuką użytkową. W 2001 Politechnika Warszawska nadała Profesorowi Jerzemu Sołtanowi tytuł Doktora Honoris Causa[2]. Ze względu na stan zdrowia laureat nie mógł przylecieć do Polski, w związku z tym na Harvard udała się delegacja Politechniki Warszawskiej i tam też laureat odebrał Dyplom.