Zygmunt Skibniewski

ur. 13 lipca 1905 w majątku Korczunek-Rososze na Podolu, zm. 28 października 1994 w Warszawie

architekt, urbanista, profesor Politechniki Warszawskiej, poseł na Sejm PRL I kadencji. Mąż architekt Haliny Skibniewskiej. Był synem Zygmunta (1868–1922), właściciela dóbr Rososze, i Zofii z Kotkowskich (1882–1972), a stryjecznym bratem Stanisława Skibniewskiego. Maturę zdał w Warszawie w 1923 w prywatnym gimnazjum Kazimierza Kulwiecia. W latach 1918–1920 jako ochotnik brał udział w obronie Lwowa i wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie studiował architekturę na Politechnice Warszawskiej, później również w Paryżu pod kierunkiem Le Corbusiera. Do 1939 prowadził w Warszawie pracownię architektoniczną. W czasie II wojny światowej był zaangażowany w działalność konspiracyjną Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. W czasie okupacji opracowywał wraz z innymi warszawskimi architektami tajny plan odbudowy Warszawy. Zatrzymany w 1944 został wywieziony na przymusowe roboty do Arten w Saksonii, skąd udało mu się zbiec. W 1945 powrócił do Warszawy. Był współzałożycielem Biura Odbudowy Stolicy (BOS). Pod jego kierownictwem powstały projekty planu ogólnego Warszawy. Następnie był dyrektorem Biura Urbanistycznego Warszawy, powstałego w 1949 z reorganizacji BOS. Dzięki jego osobistej interwencji lokalizacja Huty Warszawa została przesunięta 1,5 km dalej od miasta. Nie udało mu się natomiast zapobiec zdominowaniu Śródmieścia przez Pałac Kultury i Nauki, wzniesiony jako „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego”. W latach 1952-1956 był posłem do Sejmu. W okresie powojennym pracował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1965 był profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Podstaw Budowy Miast. Projektowanie urbanistyczne wykładał także w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Szkole Głównej Planowania i Statystyki. W latach 1965–1969 i 1971–1979 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Urbanistów Polskich, w latach 1967–1970 był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Planowania Przestrzennego PW. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Francuskiej Legii Honorowej (1939) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), został laureatem nagrody miasta st. Warszawy. Był dwukrotnie żonaty: najpierw z Janiną Rembertowicz, architektem, następnie z Haliną Erentz, architektem, urbanistą, profesorem Politechniki Warszawskiej, posłanką (1965–1985) i wicemarszałkiem Sejmu (1971–1985); oba małżeństwa były bezdzietne. Zmarł 28 października 1994 w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.