Zbigniew Ihnatowicz

ur. 20 lipca 1906 w Postawach, zm. 5 sierpnia 1995 w Warszawie

polski architekt i urbanista, przedstawiciel modernizmu, nauczyciel akademicki; członek Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (1934) i Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937), współtwórca Zakładów Artystyczno-Badawczych (1954), profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1973), profesor Politechniki Białostockiej; sędzia kolegialny Międzynarodowej Unii Architektów (UIA)[1]; jeden z najwybitniejszych architektów doby modernizmu w Polsce[2], laureat Honorowej Nagrody SARP (1969). Zbigniew Ihnatowicz ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933. Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934–1939). W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne. Do Polski wrócił w 1946 roku i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946–1949) oraz w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego oraz w Zakładach Artystyczno-Badawczych Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną jako wykładowca w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Wydziale Architektury Uniwersytetu Laval w Quebecu. Do najważniejszych realizacji architektonicznych Ihnatowicza należą: ◾ domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929); ◾ Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937); ◾ Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948–1951); ◾ Ośrodek Sportowy Warszawianka (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956–1962); ◾ pawilon gastronomiczny „Wenecja” w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1958–1961); ◾ wnętrza dworca kolejowego Warszawa Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963); ◾ Powszechny Dom Towarowy „Dukat” w Olsztynie (Jerzy Sołtan, Stanisław Brejowski, Wojciech Fangor, 1962); ◾ pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958–1968). Centralny Dom Towarowy (1966) Bar Wenecja (1958–1961) Ihnatowicz był ponadto laureatem licznych konkursów architektoniczno-urbanistycznych. Zdobył m.in. Nagrodę Państwową II stopnia w dziedzinie sztuki, nagrody Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za wnętrza dworca Warszawa Śródmieście i zespół PDT w Olsztynie, Honorowa Nagroda SARP, a także członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937–56) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953–54) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957–59). W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP. Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych. Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej